Het is altijd een beetje gênant om toe te geven dat ik Talk to the Entities niet ben begonnen vanuit de gedachte dat geesten cool of interessant waren, of dat het op wat voor manier dan ook speciaal of geweldig was om met ze te praten.

Ik behoorde niet tot die mensen die het fascinerend vonden en ik voelde me er ook niet bijzonder door aangetrokken. Integendeel, TTTE is ontstaan uit wanhoop en noodzaak. Ik zou kunnen proberen me te verbergen voor mijn bewustzijn van geesten door supershutdown of drugs of zelfmoord te plegen (ik weet dat het dramatisch klinkt, maar mensen die entiteitsgevoelig zijn, zullen precies weten wat ik bedoel) of ermee omgaan.

En dus is TTTE het resultaat van mijn omgang ermee. De slogan van TTTE zou eigenlijk kunnen zijn: Talk to The Entities, Deal with It!

In de eerste dagen voordat ik wist dat ik ermee moest omgaan, was de impact die mijn entiteitsbewustzijn op mijn leven had bijna catastrofaal. Ik zou verlammende sociale paranoia hebben (we weten allemaal waar dat toe zou hebben geleid... schizo) en diepe, donkere depressies. En zelfs als ik erkende dat het entiteiten waren, of zelfs dat ze in de buurt waren, was het niet altijd genoeg om ermee om te gaan. Ik moest echt leren omgaan met alle verschillende aspecten van wat entiteiten nodig hadden. Verhelderen, communiceren en ontvangen.

En toen ik dit ontvangstgedeelte ontdekte, begon het echt leuk te worden. Tot dan toe zag ik het omgaan met entiteiten als precies dat, het omgaan met hen. Ik moet ermee omgaan in mijn dagelijks leven, zodat ik daadwerkelijk een leven kan leiden zonder mezelf te verliezen.

Het was het ontvangende element dat als het ware de brandstof in de tank deed, mijn vuur aanstak, het universum met mogelijkheden deed exploderen en me een diepgaande wereld liet zien waarvan ik me niet had gerealiseerd, waarvan ik me niet had voorgesteld of waarvan ik ooit had gedroomd dat die zou kunnen bestaan.

Toen ik van de geesten begon te ontvangen, begon TTTE vorm aan te nemen. In eerste instantie alleen met ideeën. Toen, geleid door de vragen van mensen, begonnen er dingen uit mijn mond te komen die niet alleen de mensen voor mij transformeerden, maar ook de geesten om hen heen.

De effecten van transformatie en expansie die het kleine beetje dat ik met mensen wilde bespreken teweegbracht, waren buitengewoon. En de persoonlijke resonantie die in mij gaande was, leek op het feit dat al mijn ingewanden en mijn leven geknuffeld, geperst, verwarmd, beukend en in brand gestoken werden van vreugde.

Hoe meer ik het immense ontvangen van deze grote wezens van licht kon volhouden, hoe dynamischer mijn hele leven werd. Economisch, vreugdevol, qua gezondheid en een diepe bron van ondoorgrondelijk weten begon zich in mijn wezen te vestigen. Ik voelde me als Noach en zijn ark, hoorde de roep en wist zonder enige twijfel wat er gedaan moest worden, hoe uitdagend ook.

Onderweg heb ik zo vaak geprobeerd te stoppen. Het was allemaal te moeilijk, mensen beoordeelden mij, niemand begreep het. Gelukkig voor ons allemaal liet TTTE mij niet met rust en de grote wezens die mij hebben geholpen te vormen wat TTTE vandaag de dag is, zijn enkele van de grootste geschenken en vrienden van mijn leven.

Wat roept jou aan tot creatie en wie wacht erop dat jij dit ontvangt?