Duizend jaar geleden moest je naar je lichaam luisteren, anders zou het sterven door verhongering, blootstelling, aanvallen van dieren, infectie, noem maar op. Tegenwoordig moet je ook naar je lichaam luisteren, anders gaat het dood, alleen heel langzaam en meestal precies het tegenovergestelde van waar het lichaam duizend jaar geleden aan zou zijn gestorven. Overvoeren in plaats van ondervoeden en aangereden worden door een auto in plaats van door een leeuw.
De relatie met mijn lichaam is de langste relatie die ik dit leven heb gehad en een relatie met een breed scala aan ervaringen. We hebben allemaal verschillende relaties, hoop, ervaringen en prioriteiten met ons lichaam. Sommige mensen willen gewoon helemaal geen lichaam hebben. Anderen maken er hun leven van om de oneindige wonderen en mysteries van het lichaam beter te begrijpen. Sommigen misbruiken hun lichaam, anderen negeren het, weinigen genieten ervan en velen weten pas wat ze hebben als ze het kwijt zijn.

Een van mijn grote prioriteiten en interesses in dit leven is bewustzijn geweest. En tijdens mijn reis naar bewustzijn ontdekte ik mijn lichaam in al zijn geneugten, pijn en mysterieuze manieren en ben ik op 41-jarige leeftijd aangekomen met megatons bewustzijn en een behoorlijk geweldig lichaam. Geweldig in de manier waarop het me informatie geeft, in de manier waarop het enorm veel plezier geeft en geweldig in zijn vermogen om al mijn slechte keuzes te verdragen en door te gaan met leven.

Dit was echter niet altijd zo. Het grootste deel van mijn volwassen leven haatte ik mijn lichaam.

Mijn moeder was erg controlerend over mijn eten. Ik weet dat dit komt door hoe moeders proberen te doen wat het beste is voor hun kinderen en het onderweg zelf uitzoeken. De manier waarop er in mijn huishouden over eten werd gedacht, leidde er uiteindelijk toe dat ik voedsel zag als een vijand die me altijd pijn wilde doen in plaats van een geschenk te zijn dat me kon voeden.

Als ik nu terugkijk op mijn vroegere leven, kan ik zien dat mijn lichaam gelukkig was. Het was heel blij, maar ik niet. Ik heb mijn lichaam nooit volledig ontvangen of was er blij mee of genoot ervan. Sterker nog, ik haatte het. Naar mijn mening was het altijd te dik. En dus dwong ik het om meer te bewegen dan het wilde en genoot bijna nooit van wat ik aan het eten was, omdat voedsel de vijand was.

Als ik terugkijk naar foto's uit die tijd, zie ik hoe volledig verblind door oordeel ik was. Ik was lang niet dik, ik was gewoon dikker dan alle anderen in mijn familie en donkerder, en om eerlijk te zijn, sterker.

Ik keek hoog en laag voor het juiste antwoord. Ik probeerde elk dieet dat ik kon, mild en extreem. Ik heb geprobeerd vegetariër, veganist, glutenvrij, 100% biologisch, high carb, low carb, high fat, no fat, keto, paleo, vasten, calorieën tellen, weight watchers te zijn en de lijst kan maar doorgaan.

Toen ik begin twintig was, las ik boeken als 'Healing with Whole Foods', een flink boek dat voornamelijk is gewijd aan de Chinese geneeskunde, maar ook uitgebreide kennis over een volledig voedseldieet.

Ook 'Overleven in de 21e eeuw: handleiding voor planetaire genezers'. Alles over breatharian, fruitarian en kiemen. En natuurlijk heb ik het geprobeerd. Ik was aan het reinigen, reinigen en reinigen tot het punt dat ik wat rare schade aan mijn lever aanrichtte tijdens een vasten van 20 dagen dat eindigde in een leverzuivering van grapefruit en olijfolie.

Natuurlijk was er helemaal niets mis met mijn lichaam, sterker nog, het was oersterk en gezond. Maar vanuit mijn perspectief was het FOUT!

Tussen al die jaren van experimenteren met voeding en lichaamsbeweging heb ik nooit echt naar mijn lichaam geluisterd. Ik heb nooit het gemakkelijkste gedaan om mijn lichaam te vragen wat het wilde. Het kwam nooit bij me op dat mijn lichaam eigenlijk wist wat ervoor zou werken.

In december 2011, op de eerste ochtend van een van mijn vaders lessen in Australië, kruiste ik mijn pad met een erg magere en erg knappe jongeman op het trottoir. Ik liep de ene kant op en hij de andere kant op. We hadden een klein momentje en passeerden elkaar zoals je een miljoen mensen passeert.

Maar deze magere, knappe man nam uiteindelijk deel aan de les die mijn vader faciliteerde. We hadden dus 4 dagen om elkaar te leren kennen. Deze magere, knappe man genaamd Max zou een paar jaar later mijn echtgenoot worden.

Het eten van zijn eten was de eerste keer in mijn hele leven dat ik me zorgzaam voelde door eten.

Al vroeg in onze verkering maakte hij een pot Indiase Dahl en die pot Dahl veranderde mijn leven voor altijd. Het was de eerste keer dat ik voelde dat eten me koesterde. Door het te eten kreeg ik meer liefde en vrede met mijn lichaam, geen conflict en pijn. Ik was zo gewend geraakt aan het conflict en de pijn met eten dat ik er niet echt meer van op de hoogte was, het was gewoon mijn realiteit rond eten. Max en zijn Dahl lieten me een andere energie zien en toen ging mijn magere, knappe echtgenoot me in de loop van de jaren geleidelijk genezen van de meeste, zo niet alle, van mijn voedselwaanzin.

Dit is een fragment uit het toekomstige boek 'Bewustzijnsdieet'.