Ik ben opgegroeid met bruin brood. Niet het pluizige bruine type, maar het dichte zure spul dat 2 weken op de plank kan blijven liggen en alleen maar droger en harder wordt. Het traditionele Europese bruine brood dat werd gemaakt van zuurdesem gefermenteerde volkoren en kruiden zoals karwij en venkel.
Het spul waar je op moet kauwen voordat je het doorslikt.

In 1990 verhuisde ik met mijn gezin van München, Duitsland naar Brisbane, Australië. Mijn vader bouwde, na 30 jaar meesterpatissier te zijn geweest in Duitsland, zijn eigen houtgestookte oven in onze nieuwe Australische achtertuin en begon zijn eigen bruine brood te bakken. Ik was geen fan.

De zaden van de tarweplant vormden de basis van levensonderhoud en rijkdom voor ons gezin. Als je naar een van de 8 winkels van mijn vader in München zou gaan en om een glutenvrij artikel zou vragen, zouden ze je eerst met verbazing hebben aangekeken en vervolgens met volslagen walging bij zelfs maar nadenken over het idee. “Je hoort hier duidelijk niet thuis” is het gevoel dat zou worden gegeven aan iedereen die op zoek was naar iets anders.

Afkomstig van deze familiegeschiedenis tot de laatste 15 jaar glutenvrij eten, is mijn leven geëvenaard door de tarweplant. Natuurlijk zijn wij allemaal in de westerse wereld erg blootgesteld aan zijn alomtegenwoordige aanwezigheid met meer dan 215 miljoen hectare tarwelandbouw (een jaarlijkse markt van meer dan $50 miljard). Ik ben echter 'gedwongen' om veel meer vragen te stellen over de rol ervan in mijn leven, gezien de weigering van mijn lichaam om er plezier mee te hebben.

Een kanttekening (wat voor mij hilarisch is) is hoe goed dit gras zichzelf zo'n eersteklas onroerend goed ter wereld heeft gecreëerd om zijn eigen genoom te onderbouwen. Heeft het het werk gedaan om alle nieuwe velden te cultiveren en zich wereldwijd te verspreiden? Of gebruikte het zijn taaie, heerlijke verleidingskrachten om mensen dat werk te laten doen voor zijn verspreiding?

Deze plant is misschien slimmer dan we denken.

Achteraf gezien,
De landbouwproductie van zetmeelrijke planten is de bouwsteen geweest van samenlevingen, culturen en rijken. Zetmeel is het primaire energiepakket dat door planten uit de zon wordt geproduceerd en dat, wanneer het in overvloed aanwezig is, de proliferatie van de soort ondersteunt.

Voor Aziatische culturen heeft rijst deze rol op zich genomen. Voor Midden-Amerika is maïs de koning van het zetmeel. Voor Zuid-Amerika en eilandculturen over de hele wereld zijn zetmeelrijke wortels zoals tapioca, cassave en zoete aardappel hun vertrouwde hoofdbestanddeel van de plant geweest.

Geen van deze zetmeelrijke planten is echter wereldwijd zo geaccepteerd als tarwe. Het is al eeuwenlang de belangrijkste zetmeelbron voor de westerse wereld en stelde ons niet alleen in staat om de enorme bevolkingsgroei tot op de dag van vandaag te ondersteunen, maar heeft door internationale handel ook zijn weg gevonden naar bijna alle culturen en keukens.

Op 8-jarige leeftijd, en een nieuwe jongen in Australië, sprak ik geen woord Engels en wilde wanhopig passen in dit nieuwe gezichtspunt en deze nieuwe cultuur. Het was een jong land dat niet was gesticht in honderden en duizenden jaren traditie. Australië trad in de voetsporen van de nieuwe wereld waar massale landbouw en nieuwe verwerkingsmethoden, dankzij het harde werk van olie, mensen voedselopties bieden die veel minder van de consument vragen.

Kauwen, als een kanttekening, werd ook een mindere eis van eten.

Dit is een fragment uit het toekomstige boek 'Bewustzijnsdieet'.